De afgelopen weken had ik een overleg over het kwaliteitsprofiel van trainingsacteurs. Mijn partner moest voor een toetsingscommissie komen i.v.m. een certificering. Met een bemiddelingsbureau een mailwisseling om de communicatie tussen het bureau, de gezamenlijke klant en de opdrachtnemer beter te ‘stroomlijnen’. Een akkefietje met een opdrachtgever over een annulering met daaruit volgend het opstellen van een formele juridisch afgedekte overeenkomst. En last but nog least een gesprek over competentieprofielen die tot in de puntjes beschreven moesten worden. En dit alles om fouten te voorkomen en conflicten in de toekomst te vermijden. En ik doe daar van harte aan mee, want ook ik ga voor kwaliteit.

Ik werk als trainingsacteur, trainer en coach. En tijdens mijn werk probeer ik samen met de deelnemer te onderzoeken hoe nieuw gedrag en andere overtuigingen zouden kunnen helpen bij een effectievere communicatie. En dat alles in een leeromgeving waarin juist wél fouten gemaakt mogen worden. Omdat je daar juist van leert en omdat, is mijn overtuiging, fouten hersteld kunnen worden en een foutloos leven niet bestaat. Gelukkig maar. Maar wat voor zin heeft dat als we bij effectievere communicatie nog steeds denken aan een communicatie waarmee miscommunicatie wordt voorkomen. Want is het juist niet de vergissingen waar we zo veel van leren? En niet alleen in de beschermde wereld van de training maar ook in het echte leven?

Heeft het leven zonder een kwaliteitsprofiel, zonder een certificering of zonder een dichtgetimmerd competentieprofiel tot rampen geleid? Heeft dit gemis geleid tot de financiële crisis, faillissementen en werkloosheid? Ik denk het niet. Waarom timmeren we dan alles zo dicht? Ik denk omdat we bang zijn om fouten te maken, omdat we er misschien wel onvoldoende op vertrouwen dat we genoeg in huis hebben om die fouten te kunnen herstellen. Omdat we onvoldoende vertrouwen hebben in onszelf?

We zijn sociale mensen die afhankelijk zijn van de groep. Als wij dus een fout maken en de groep is daarover boos, dan zou het kunnen gebeuren dat we uit de groep gestoten worden. Maar als we zouden leren dat we in wezen OK zijn en dat we vanuit die wetenschap vergissingen kunnen herstellen, dan zouden we veel meer in vertrouwen met elkaar om kunnen gaan. Dan zou de groep de verstotene met open armen binnenlaten, en de verstotene zou de kans hebben de vergissing te herstellen. En beiden zouden er van geleerd hebben.

Natuurlijk moeten we ook afspraken met elkaar maken, maar we zijn daar wel een beetje in doorgeschoten is zo mijn mening.
In mijn neiging om tot grote kwaliteit van mijn werk te komen in ieder geval wel. Het wordt een hele uitdaging om daar een balans in te vinden. Met veel vallen en weer opstaan.