Zie mij staan

2de Kerstdag het kerstcircus van Monte Carlo is op tv. En bij elke vertoning begint de stalmeester superlatieven uit te spuwen over deze vernieuwde nog niet eerder vertoonde, hóógst gevaarlijke act.
23 december ik ga met man en stiefkinderen naar het kerstcircus in de Utrechtse schouwburg. Ik ben benieuwd hoe het dit jaar zal zijn. Vorig jaar viel een beetje tegen. Er waren toen geen 6 motoren die in een ronde bol rondscheurden en geen chinezen die hoger en hoger de toneeltoren in geschoten werden. De acts waren niet zo sensationeel geweest. Ik merk dat ik steeds meer en steeds spannender wens.
Ook dit jaar is er weinig sensationeels te beleven. Lijkt het. Want ik zie een prettig ogend heerschap op zijn handen op twee paaltjes staan. En terwijl hij dat doet maakt hij een spagaat, brengt hij zijn lichaam uit balans en lijkt zich dubbel te vouwen. Gewoon 50 cm boven de grond. Niet eens op een hoogte van 2 meter!
Twee rolschaatsers op een rond plateau zwieren in het rond. De hoogblonde vrouw wordt aan haar benen rondgeslingerd, draait om haar as en scheert rakelings langs de grond. Zij, zo blijkt uit het programma boekje, is 54 en hij 56. Mijn leeftijd dus. Ik kan nog niet eens handstand! Laat staan een pirouettje op de rolschaats doen.
Ik ben door de jaren heen verwend geraakt aan spektakel. En wat nog veel erger is; ik zie door mijn behoefte aan meer, beter en spectaculairder de kwaliteit van de act niet meer.
Gaat het ook niet zo in ons werk?
Door de crisis beginnen we steeds harder te schreeuwen. Zie mij staan! Boek mij!
Mijn training is nog leuker! Nog intenser! Nog effectiever dan vorig jaar.
We twitteren diepe uitspraken, grappige berichten en tegeltjeswijsheden. De een nog spectaculairder dan de anderen. De inhoud doet er minder toe. Als ze ons maar zien staan.
En met deze blog doe ik daar hard aan mee. Ik wil zeggen: “Zie eens hoeveel prachtige diepgang ik heb. Zie mij staan. Koop me”. Want met een blog’s kom ik hoger op de ranking van Google. De klant lijkt verwend. Hij reageert, net als ik bij het kerstcircus, alleen nog maar op spektakel.
Maar met dat schreeuwen en elkaar overtroeven laten we onze kwaliteit niet zien.
We laten alleen maar horen dat we er zijn. Terwijl we toch mogen hopen dat ze ons om onze kwaliteit kiezen.
Dus dan maar niet meer schreeuwen? De klant in oneindige stilte onze kwaliteit laten ondergaan?
Ik weet het niet. Ik schreef toch maar even dit blogje en hoop dat mijn kwaliteit ergens op een of andere manier er uit boven komt.
Oh ja, het kerstcircus Utrecht was dit jaar echt TOP.

Het nieuwe polderen?

Voice Dialogue en WeerstandVorige week een workshop Voice Dialogue voor trainingsacteurs gegeven.
Samen zochten we uit hoe je de methodiek van Voice Dialogue kan toepassen in ons werk als trainingsacteur. Achteraf gezien was het misschien wel een workshop ‘Omgaan met weerstand’. Want daar kwam ik steeds opnieuw achter. Vanuit je verstand wil je wel een nieuwe richting inslaan. Maar terwijl je de afslag neemt, zijn er opeens zoveel stemmen in je hoofd die je tegen houden. Die je waarschuwen of die je, terwijl je het jezelf niet eens bewust bent, terugvoeren naar het oude vertrouwde pad.
En net als met lastige vliegen die je probeert weg te slaan; ze vertrekken even, maar komen met hulptroepen terug. Dus ga je harder en harder slaan en merk je opeens dat je het nieuwe pad niet meer aan het bewandelen bent, maar stilstaat om de weerstand te verslaan.
Wat wij in de workshop deden, was vooral luisteren naar wat de weerstand te vertellen had. Luisteren en ontdekken wat de goede bedoelingen van de weerstand zijn. Want weerstand is er niet voor niets. Het wil je behoeden. En we merkten dat als weerstand gehoord wordt, dan wil die je best de kans geven om het nieuwe pad te ontdekken. Steeds op de achtergrond meelopend. Om je te behoeden. Tot die weet dat ook het nieuwe pad een veilig pad is. Zo loop je niet in zeven sloten tegelijk.
Op het ogenbik zijn de onderhandelingen tussen de VVD en de PVDA over het nieuw te vormen kabinet. Er wordt geschreven dat ze het Poldermodel opnieuw hebben uitgevonden. Je kunt ook zeggen dat ze elkaars weerstand serieus nemen. Omdat ze weten dat, ook al zijn de ideeën van de partijen nog zo strijdig, elk het doet om veilig verder te kunnen. En misschien zijn ze wel zo slim om elkaar als achterwacht serieus te nemen. Dan is polderen niet alleen een vorm van compromissen sluiten, maar een vruchtbare manier van samenwerken. Net zoals alle stemmen in ons hoofd.

Feedback, aanvallen of verdedigen?

Feedback geven is spannend.
 
Dat is een open deur, ik weet het, maar ik wil toch een klein blogje er aan wagen, omdat er zo vaak vergeten wordt hoe spannend het wel is en waar die spanning misschien vandaan komt.
 
Ik schrijf dit vanuit de gedachtegang  van Voice Dialogue.
 
Stel, we worden kwetsbaar geboren. En stel dat we, als kwetsbaar wezen, als eerste een muurtje bouwen ter bescherming van onze kwetsbaarheid. En stel dat muurtje bestaat uit gedrag, gedragen door  overtuigingen en vaardigheden.
 
Dan zou ons gedrag er dus vooral zijn om ons staande te houden in het leven, maar vooral ook om onze kwetsbaarheid te beschermen.
 
En dan beland je in een training of een coaching, gestuurd of vrijwillig, en dan gaat een trainer je vertellen dat je gedrag niet altijd effectief is.
O.k. misschien niet effectief voor het behalen van de targets van je leidinggevende. Maar het was wel zeer effectief om je kwetsbaarheid te beschermen.
Als ík zou moeten kiezen dan zou ik toch in de eerste plaats voor mijn eigen veiligheid gaan.
 
Dan wordt het geven en ontvangen van feedback veel meer dan het in de praktijk brengen van een handig ezelsbruggetje die begint met het beschrijven van gedrag.  Maar wordt het een van de meest riskante vaardigheid die er bestaat. Want vaak wordt feedback gegeven omdat de feedback-gever wil dat anders je anders gaat worden. Dat jouw die bescherming van je basis-kwetsbaarheid maar even op moet geven.
 
Dan snap ik heel goed dat je je als feedback-ontvanger te pletter schrikt en alle zeilen bijzet om het geslagen gat in je muur met alle middelen dicht te metselen. En dat het als feedback-gever doodeng is. Want misschien komt er wel iets terug wat een gat in jou muurtje wil slaan.
 
Dus geen feedback meer geven? Dat is ook zonde. Want in kwetsbaarheid ontmoeten we elkaar.
 
Gewoon weten dat het rete spannend is. En het niet laten verworden tot iets wat even tussen neus en lippen kan gegeven worden.

duivelse dilemma’s

Afgelopen week naar de voorstelling Mefisto van toneelgroep Maastricht geweest. Het verhaal speelt zich af rond 1937 -1942 maar nog steeds zeer actueel.

In het kort de inhoud van de voorstelling.

Een veelbelovend acteur speelt in twee gezelschappen. Het eerste gezelschap speelt blijspelen. Stukken die we nu misschien commercieel zouden noemen. Het andere gezelschap waar hij bij aangesloten is, heeft een duidelijk communistische signatuur. Ze zien zichzelf als vernieuwend en zijn politiek geëngageerd. Bij het eerste speelt hij voor het geld en bij het tweede omdat daar zijn ziel ligt. Door het verhaal heen zien we hem langzaam de overstap maken naar het theater van de Nationaal Socialisten. En aan het eind speelt hij voor de Nazi.
Hij heeft gekozen voor werk en zekerheid en zijn ziel, net als in het Faustverhaal, aan de duivel verkocht. Wij weten nu in 2012 dat die zekerheid niet zo zeker bleek te zijn.

En waarom is deze voorstelling zo actueel?

Omdat wij in deze tijd van crisis ook steeds vaker moeten kiezen voor het geld. Omdat we, lijkt het, steeds vaker voor het dilemma staan of we een opdracht die eigenlijk tegen ons gevoel in gaat wel of niet zullen accepteren.
Hoe trouw kunnen we nu nog blijven aan ons geweten?

Als het over geld gaat: “Ik vind eigenlijk dat ik zwaar onderbetaald wordt voor deze opdracht, maar…….”

Of als het over de ethiek van het werken gaat: “Eigenlijk doet deze opdrachtgever zaken die niet met mijn overtuiging stroken, maar…….” Dilemma’s waar we ons vroeger niet over hoefden te buigen omdat we de luxe hadden er met een boogje om heen te gaan.

Nu in een tijd dat overleven geldt, moeten we ons bij onszelf te rade gaan.
In de voorstelling zag je de hoofdrolspeler langzaam zijn ziel aan de duivel verkopen. Eigenlijk nam hij geen beslissing, maar liet hij het over aan de omstandigheden. Vanuit 2012 kan ik dat gemakkelijk veroordelen. Maar in wat voor glijdende schaal zitten wij nu als ZZPers? We moeten commercieel zijn, want we zijn ondernemers. En we willen graag werken want we houden van ons werk.
Maar waar liggen de grenzen?

Ik kan daar geen oordeel meer over geven. Want ook al zitten we allemaal in hetzelfde economische schuitje, iedereen heeft daarin zijn eigen omstandigheden. Maar deze tijd vraagt ons wel na te denken over waar onze ethische grens ligt. En als we die weer weten, hoe we die grens dan bewandelen.
Misschien brengt de crisis ons daardoor ook meer bij onszelf. En is het niet alleen maar verschraling, maar geeft het ook verdieping.

Waar ging het ook alweer over?

Waar ging het ook alweer over?

Afgelopen zaterdag, 15 januari 2012, een mooi congres speciaal voor trainingsacteurs in Leeuwarden.

Het thema van de dag leek vooral gevoed door de crisis. Er werd veel gepraat over hoe wij ons zelf meer als ondernemer moeten gaan zien en welke middelen daarvoor voorhanden zijn. De nieuwe media, LinkedIn, Facebook, Twitter;  het zou allemaal een onderdeel van ons vak moeten gaan worden. Ons vak is immers niet alleen het leveren van goed trainingsacteerwerk, maar ook ondernemer zijn. En door die nieuw media leren mensen je kennen, gaan ze je leuk vinden en vertrouwen. En dat levert misschien nieuwe klanten op.  Welke ondernemer wil dat niet?

En opeens voel ik me een seniore man van 55 jaar die hoofdschuddend in de zaal zit om zoveel gedoe.

Ik herken me opeens in al die rollen die ik in simulaties heb moeten spelen; een seniore medewerker die niet meer vooruit wil omdat hij zegt dat het toch wel weer over zal gaan. Dat het een trend is.

En ik hoor een deelnemer zeggen: “Johann,  vertel eens wat er allemaal achter jouw weerstand schuilt. Maar begrijp ook goed dat je wel mee zult moeten. Want doe je het niet, dan blijf je alleen achter, afgesloten van de rest”.

“Nou, mijn weerstand is dat ik het niet begrijp. Hoe zit dat met die # (hekjes)? Hoe maak je zo’n ding aan? Hoe krijg je dan volgers? Mijn weerstand is ook dat het niet bij me hoort. Want ik stuur kaarten en maak leuke boekjes. En het hoort ook helemaal niet bij me omdat ik het persoonlijk contact zo belangrijk vind! En al die ongewenste, goedbedoelde nieuwsbrieven, linkedin-updates die er over de digitale schutting gegooid worden die irriteren me. En zo eentje wil ik niet worden.

Maar ik wil ook wel 500 digitale vrienden hebben. En nog wel meer. En ik wil ook wel gekend worden. En ik wil ook wel werk blijven houden. En, ik wil niet die seniore man zijn die zonder eerst te onderzoeken al NEE zegt, en alleen achter blijft”.

Dus heb ik zojuist een twitter account aangemaakt en ik heb al vier volgers. Ik ga leren hoe het werkt. En ik blijf het persoonlijke contact het belangrijkste vinden, maar zie de nieuwe media een middel om dat te bereiken. En vind je dat ik te veel over jouw digitale schutting flikker? Laat het me maar weten. Ik kom het bij je opruimen.

Oh ja, dit congres ging dit jaar vooral over ons ondernemerschap. Ik hoop volgend jaar over dat andere gedeelte van mijn vak. Het goed acteren in trainingen. Want daar wil ik het het liefst over hebben.