‘Van congrescentrum naar thuisstudio is niet alleen een kwestie van afstand’

Ook ik ben afgelopen week begonnen met het online werken. En ook ik wil daar graag ruchtbaarheid aan geven. Net als heel veel van mijn collega trainingsacteurs die opeens zonder werk zitten en zo heel graag weer aan de bak willen.

Maar ja, reclame maken voor jezelf? Het strijkt zo tegen mijn overtuiging in. Het voelt zo goedkoop. Maar ik weet; het hoort bij mijn ondernemerschap en alleen als ik het dóe kan ik het werk, waar ik zo veel van hou, weer oppakken en mijzelf onderhouden.

Dus een blog.

Maar niet om in communicatiejargon te spreken, om te zenden, maar om te vertellen wat ik bij het werken met zoom, teams, skype tegen gekomen  ben. En vooral veel vragen om de kwaliteit die ik in mijn werk wil leveren op orde te brengen.

Ik merk, dat ik nu ik de techniek van de verschillende on-line video methodes onder de knie heb, het prima te doen is. Als er een heldere rolverdeling met de trainer is en geluid en beeld het doen en als alle deelnemers die niet aan het rollenspel deelnemen op zwart staan en hun geluid hebben uitgezet begint het werk aardig op ‘normaal’ te lijken. Als ik mijn achtergrond vervaagd heb of heb opgeleukt met een passende plaatje dan lijkt het best net als vroeger. Zodra de concentratie op elkaar is, is de omgeving even vergeten.

Maar toch heb ik het idee dat ik niet de kwaliteit die ik live lever on-line kan evenaren. Hoe komt dat toch?

De verbinding is toch goed gelegd?

Ja, maar ik mis de handdruk en de blik bij de binnenkomst. Niet alleen bij aanvang van het rollenspel, maar ook bij aanvang van de training. Kijken ze me aan bij het handen geven? Hoe voelt de handdruk? Te stevig, of vochtig van de spanning? Beginnen ze een praatje of ontwijken ze me? Ik zie hun huid niet die rood begint te vlekken of de zweetpareltjes op de bovenlip van de spanning. Hoe moet ik hun non-verbaal interpreteren als ik alleen een bewegend ‘portret’ kan zien? Als ze veel naar beneden kijken, kijken ze dan naar mij op hun beeldscherm onder de camera? Of kijken ze weg van míj? Ik zie geen friemelende handen, geen voeten die tikken. Waar kan ik nu aan voelen of ik in mijn spel te pittig ben en ik mijn spel moet aanpassen omdat ze anders kunnen dichtslaan? En als ze verstarren en stil vallen, komt dat dan door een storing in internetverbinding of hebben ze een black-out? En als ik feedback geef hoe komt dat dan binnen? De subtiliteit van hun reactie is zo moeilijk af te lezen van het platte beeldscherm.

Ik hoor veel acteurs en trainers enthousiast over het werken on-line. En dat zou je van mij ook gehoord kunnen hebben. Maar mijn enthousiasme is voor een groot deel ook de ontlading. Omdat de verbinding me niet in de steek heeft gelaten en beeld en geluid het deden. En al het oefenen met collega’s op Zoom en Teams dus zijn vruchten heeft afgeworpen. Omdat het acteren inderdaad goed ging en ik zo weer een klein steentje heb kunnen bijdragen bij het leren. Maar ik besef ook dat we er nog lang niet zijn. Want het echt afstemmen moet op dit medium nog uitgevonden worden. En dat vinden we alleen maar door het veel te doen.

En daarmee kom ik toch weer een beetje terug bij waar mee ik mee begon. Want alleen door ruchtbaarheid te geven aan waar ik mee bezig ben, kan ik het vaker gaan doen. Waardoor de kwaliteit van het online acteren bij trainingen en assessments omhoog gaat. En daarmee is dit toch een klein beetje een reclameblok voor mijzelf geworden.

Johann Glaubitz

“Pappa heeft een jurk aan!”

Het verhaal gaat dat toen ik nog heel klein was en samen naast mijn moeder en zussen in de kerkbank zat, hard heb geroepen “Pappa heeft een jurk aan!”

Gelukkig konden de geliefde ‘broeders en zusters Gods’ er hartelijk om lachen en mijn vader zal wel gegrinnikt hebben en verder zijn gegaan met zijn werk. Hij was nl de dominee op de kansel die in een jurk/toga zijn schaapkens toesprak.

Mijn vader droeg dus een jurk en werd daarmee de herder van zijn schaapkens. Door zijn jurk kreeg hij gezag. Door zijn jurk luisterde mensen en zeiden ze: “De dominee heeft weer mooi gesproken”. En: “Gode zij eer en ook de rest van de familie Glaubitz”. Want draagt je vader een jurk dan dragen zijn kinderen, zij het onzichtbaar, ook zo’n robe.

Het gaf mijn vader aanzien maar hij kon ook last van zijn jurk hebben. Want hij was dominee, maar vooral ook een mens met rare fratsen die, vooral op onze vakanties ver van de gemeente,  gevierd mocht worden. Ooit een dominee licht aangeschoten gezien? Ik wel. Het was ontzettend grappig.

En natuurlijk heb ik een tik van de molenwiek meegekregen. Want als ik mijzelf als trainingsacteur zo braaf en volgens de dogma’s van communicatie zie optreden, als ik hard probeer volgens de regels van het vak feedback te geven en professioneel sociaal en invoelend ben, als ik mijzelf hoor praten over hoe het zit en hoe het ‘moet’ dan denk ik: “Johann je bent net je vader. Trek die jurk uit! Wees eens gek, wees eens jezelf!

Maar zo gemakkelijk is dat niet, want de trainer en de deelnemers willen mij in die jurk. En ik ben van hen afhankelijk. Zij zijn mijn bron van inkomsten. En, laat ik eerlijk zijn als je op een kansel gezet wordt krijg je wel heel veel positie. En dat is ook best lekker. Net zoals mijn vader die door zijn gemeente betaald werd en lof, aandacht en positie kreeg.

Toch, mijn vader was vooral een prachtig mens als hij zijn toga aan het haakje hing.

Moet ik ook meer doen.

Johann Glaubitz

Foutje? Bedankt!!

De afgelopen weken had ik een overleg over het kwaliteitsprofiel van trainingsacteurs. Mijn partner moest voor een toetsingscommissie komen i.v.m. een certificering. Met een bemiddelingsbureau een mailwisseling om de communicatie tussen het bureau, de gezamenlijke klant en de opdrachtnemer beter te ‘stroomlijnen’. Een akkefietje met een opdrachtgever over een annulering met daaruit volgend het opstellen van een formele juridisch afgedekte overeenkomst. En last but nog least een gesprek over competentieprofielen die tot in de puntjes beschreven moesten worden. En dit alles om fouten te voorkomen en conflicten in de toekomst te vermijden. En ik doe daar van harte aan mee, want ook ik ga voor kwaliteit.

Ik werk als trainingsacteur, trainer en coach. En tijdens mijn werk probeer ik samen met de deelnemer te onderzoeken hoe nieuw gedrag en andere overtuigingen zouden kunnen helpen bij een effectievere communicatie. En dat alles in een leeromgeving waarin juist wél fouten gemaakt mogen worden. Omdat je daar juist van leert en omdat, is mijn overtuiging, fouten hersteld kunnen worden en een foutloos leven niet bestaat. Gelukkig maar. Maar wat voor zin heeft dat als we bij effectievere communicatie nog steeds denken aan een communicatie waarmee miscommunicatie wordt voorkomen. Want is het juist niet de vergissingen waar we zo veel van leren? En niet alleen in de beschermde wereld van de training maar ook in het echte leven?

Heeft het leven zonder een kwaliteitsprofiel, zonder een certificering of zonder een dichtgetimmerd competentieprofiel tot rampen geleid? Heeft dit gemis geleid tot de financiële crisis, faillissementen en werkloosheid? Ik denk het niet. Waarom timmeren we dan alles zo dicht? Ik denk omdat we bang zijn om fouten te maken, omdat we er misschien wel onvoldoende op vertrouwen dat we genoeg in huis hebben om die fouten te kunnen herstellen. Omdat we onvoldoende vertrouwen hebben in onszelf?

We zijn sociale mensen die afhankelijk zijn van de groep. Als wij dus een fout maken en de groep is daarover boos, dan zou het kunnen gebeuren dat we uit de groep gestoten worden. Maar als we zouden leren dat we in wezen OK zijn en dat we vanuit die wetenschap vergissingen kunnen herstellen, dan zouden we veel meer in vertrouwen met elkaar om kunnen gaan. Dan zou de groep de verstotene met open armen binnenlaten, en de verstotene zou de kans hebben de vergissing te herstellen. En beiden zouden er van geleerd hebben.

Natuurlijk moeten we ook afspraken met elkaar maken, maar we zijn daar wel een beetje in doorgeschoten is zo mijn mening.
In mijn neiging om tot grote kwaliteit van mijn werk te komen in ieder geval wel. Het wordt een hele uitdaging om daar een balans in te vinden. Met veel vallen en weer opstaan.

Entry with Post Format “Video”

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. Aenean commodo ligula eget dolor. Aenean massa. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Donec quam felis, ultricies nec, pellentesque eu, pretium quis, sem. Nulla consequat massa quis enim. Donec pede justo, fringilla vel, aliquet nec, vulputate eget, arcu. In enim justo, rhoncus ut, imperdiet a, venenatis vitae, justo.

Nullam dictum felis eu pede mollis pretium. Integer tincidunt. Cras dapibus. Vivamus elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae, eleifend ac, enim. Aliquam lorem ante, dapibus in, viverra quis, feugiat a, tellus.

 

Lees meer

57tiger speelt 65pusser

Net 57 jaar geworden en afgelopen week mijn eerste bejaardenklus gedaan.
De nieuwe tijd is dus nu echt aangebroken. Ik ben een nieuwe markt ingestapt. De markt van pittige ouderen of licht verwarde bejaarde. Bij een training voor medewerkers in de zorg
Eindelijk profijt van mijn grijze haren. Een paar jaar geleden werd ik, tot mijn afschuw, bij het kopen van een museumkaartje om mijn seniorenpas gevraagd. Nu denk ik: “Vraag maar raak! Ik ga de nieuwe markt van trainingen in de bejaardenzorg ontdekken. Laat ze maar denken dat ik een 65plusser ben”.
Ik ga nu beginnen om deze ‘markt’ te betreden? Omdat ik nu nog helder van geest ben.
Nu kan ik geloofwaardig spelen dat ik in de een assertieve- of verwarde senior ben en toch helder feedback geven op wat er gebeurd. En met het verstrijken van de jaren begrijp ik steeds beter wat de positie van ouderen in onze samenleving is. Want soms word ik door een verwarde jongere al zo behandeld. De jeugd van tegenwoordig!!