‘Van congrescentrum naar thuisstudio is niet alleen een kwestie van afstand’

Ook ik ben afgelopen week begonnen met het online werken. En ook ik wil daar graag ruchtbaarheid aan geven. Net als heel veel van mijn collega trainingsacteurs die opeens zonder werk zitten en zo heel graag weer aan de bak willen.

Maar ja, reclame maken voor jezelf? Het strijkt zo tegen mijn overtuiging in. Het voelt zo goedkoop. Maar ik weet; het hoort bij mijn ondernemerschap en alleen als ik het dóe kan ik het werk, waar ik zo veel van hou, weer oppakken en mijzelf onderhouden.

Dus een blog.

Maar niet om in communicatiejargon te spreken, om te zenden, maar om te vertellen wat ik bij het werken met zoom, teams, skype tegen gekomen  ben. En vooral veel vragen om de kwaliteit die ik in mijn werk wil leveren op orde te brengen.

Ik merk, dat ik nu ik de techniek van de verschillende on-line video methodes onder de knie heb, het prima te doen is. Als er een heldere rolverdeling met de trainer is en geluid en beeld het doen en als alle deelnemers die niet aan het rollenspel deelnemen op zwart staan en hun geluid hebben uitgezet begint het werk aardig op ‘normaal’ te lijken. Als ik mijn achtergrond vervaagd heb of heb opgeleukt met een passende plaatje dan lijkt het best net als vroeger. Zodra de concentratie op elkaar is, is de omgeving even vergeten.

Maar toch heb ik het idee dat ik niet de kwaliteit die ik live lever on-line kan evenaren. Hoe komt dat toch?

De verbinding is toch goed gelegd?

Ja, maar ik mis de handdruk en de blik bij de binnenkomst. Niet alleen bij aanvang van het rollenspel, maar ook bij aanvang van de training. Kijken ze me aan bij het handen geven? Hoe voelt de handdruk? Te stevig, of vochtig van de spanning? Beginnen ze een praatje of ontwijken ze me? Ik zie hun huid niet die rood begint te vlekken of de zweetpareltjes op de bovenlip van de spanning. Hoe moet ik hun non-verbaal interpreteren als ik alleen een bewegend ‘portret’ kan zien? Als ze veel naar beneden kijken, kijken ze dan naar mij op hun beeldscherm onder de camera? Of kijken ze weg van míj? Ik zie geen friemelende handen, geen voeten die tikken. Waar kan ik nu aan voelen of ik in mijn spel te pittig ben en ik mijn spel moet aanpassen omdat ze anders kunnen dichtslaan? En als ze verstarren en stil vallen, komt dat dan door een storing in internetverbinding of hebben ze een black-out? En als ik feedback geef hoe komt dat dan binnen? De subtiliteit van hun reactie is zo moeilijk af te lezen van het platte beeldscherm.

Ik hoor veel acteurs en trainers enthousiast over het werken on-line. En dat zou je van mij ook gehoord kunnen hebben. Maar mijn enthousiasme is voor een groot deel ook de ontlading. Omdat de verbinding me niet in de steek heeft gelaten en beeld en geluid het deden. En al het oefenen met collega’s op Zoom en Teams dus zijn vruchten heeft afgeworpen. Omdat het acteren inderdaad goed ging en ik zo weer een klein steentje heb kunnen bijdragen bij het leren. Maar ik besef ook dat we er nog lang niet zijn. Want het echt afstemmen moet op dit medium nog uitgevonden worden. En dat vinden we alleen maar door het veel te doen.

En daarmee kom ik toch weer een beetje terug bij waar mee ik mee begon. Want alleen door ruchtbaarheid te geven aan waar ik mee bezig ben, kan ik het vaker gaan doen. Waardoor de kwaliteit van het online acteren bij trainingen en assessments omhoog gaat. En daarmee is dit toch een klein beetje een reclameblok voor mijzelf geworden.

Johann Glaubitz